کد مطلب:36657 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:141

شوربختی از این بالاتر نیست كه شخص از آنچه جمع كرده، بی نصیب بماند و دیگران از آن بهره ببرند، اما در وقت حسابرسی، او حسابش را پس بدهد. پس حق آن است كه شخص در دنیا اهل گذشت و ایثار باشد و حتی میراث خود را به جای آنكه دیگران تقسیم كنند، خود به دست خود قسمت كند. این خود نوعی انفاق است و ظرفیت و بلوغ روحی بسیار می خواهد و البته كسی می تواند چنین كاری را انجام

[صفحه 190]

دهد كه معنای «رزق» را بداند. می رسیم به مفهوم مهم رزق و اینكه چه معنا دارد.

اولا، مال حرام را نباید رزق محسوب كرد و بلكه مال حرام نوعی عذاب برای شخص محسوب می شود.

ثانیا، رزق را نباید در پول و خوراك و پوشاك منحصر دید. عمر و علم آدمی و جمال و كمال و استعدادهایی كه دارد جزو رزق او هستند. بسیاری از مردم فكر می كنند كه اگر استعدادها و تواناییهای خود را در راه پول و خانه و تجملات صرف كنند، رزقشان زیاد می شوند. در حالی كه آنها رزقی را ضایع می كنند تا ظاهرا به رزق دیگری برسند. در روایات داریم كه از امام علی (ع) پرسیدند چرا عاقلان به اندازه ی جاهلان ثروتمند نیستند؟ ایشان فرمودند عقل آنها هم جزو رزقشان است. بنابراین آن كه تحصیل كرده است و نسبت به دیگران دانایی بیشتری دارد باید این نعمت را هم جزو رزق خود به شمار آورد. چنین كسی نباید انتظار داشته باشد كه لزوما از امكاناتی بیش از دیگران برخوردار گردد. بلكه او باید تحملش در برابر محرومیتها بیشتر باشد، زیرا از رزق ارزشمند دیگری بهره مند شده است.

صفحه 190.